Αφιερωμένο σε σένα πουλάκι μου... ξέρεις γιατί!

Ε. Σ. Υ. κι εμείς

Η πόλη μου έχει μεγάλο νοσοκομείο. Αχρείαστο νάνε. Εδώ και λίγες μέρες κάνουν επίσχεση εργασίας. Να πω την αλήθεια δεν γνωρίσω τι ακριβώς είναι αυτό. Για να το κάνουν όμως, εργαζόμενοι είναι, δίκιο θα έχουν.

Το νοσοκομείο της πόλης μου δεν έχει αναισθησιολόγο και όταν τον χρειαστήκαμε το μάθαμε. Μάθαμε επίσης ότι αναισθησιολόγο δεν έχει ούτε το νοσοκομείο της Λιβαδειάς. Η Λιβαδειά είναι η άλλη μεγάλη πόλη του νομού μας και εμείς οι Θηβαίοι δεν τη χωνεύουμε. Δεν γνωρίζω το λόγο, αλλά έτσι είναι.

Επανέρχομαι στον αναισθησιολόγο λοιπόν. Ένα παιδί 20 χρονών χρειάστηκε να κάνει εγχείριση σκωληκοειδίτιδας. Τότε πριν 10 μέρες δηλαδή δεν έκαναν επίσχεση εργασίας. Ε και… μας είπαν ότι δεν μπορούν να εγχειρήσουν το παιδί γιατί σε ένα μεγάλο νοσοκομείο σαν της Θήβας δεν υπάρχει αναισθησιολόγος. Ούτε και στη Λιβαδειά υπάρχει. Μια ώρα δρόμος από την Αθήνα. Ένα λεπτό απόσταση από την πολύπαθη Εθνική οδό.

Ο γιατρός που εξέτασε το παιδί επικοινώνησε με τα νοσοκομεία που εφημέρευαν στην Αθήνα. Από τον Ευαγγελισμό μας είπαν ότι το νοσοκομείο της Θήβας έπρεπε να είχε αναισθησιολόγο και ότι έπρεπε να γίνει εδώ η επέμβαση και καλό θα ήταν να μην τον πάμε εκεί. Εν τω μεταξύ το παιδί πονούσε… Το ΕΚΑΒ δεν μπορούσε να διαθέσει ασθενοφόρο και ο γιατρός μας πρότεινε να τον πάμε με ΙΧ. Με ιδιωτικό αυτοκίνητο ένα παιδί με κρίση σκωληκοειδίτιδας; Δεν το σχολιάζω.

Προτιμήσαμε τη λύση της Χαλκίδας όπου και πραγματικά έγινε το επόμενο πρωί η εγχείρηση. Οι γιατροί εκεί μας είπαν ότι το προλάβαμε στο τσακ. Τέλος καλό όλα καλά… Αμ δε...

Πέρασαν οι μέρες και έπρεπε να αφαιρέσουμε τα ράμματα. Δύο λεπτά υπόθεση. Ξαναπήγαμε στο νοσοκομείο της Θήβας. Εκείνες τις μέρες ήταν πού έκαναν επίσχεση εργασίας.

Τους παρακαλέσαμε να τα βγάλουν γιατί το παιδί έπρεπε να ταξιδέψει στη Πάτρα όπου και σπούδαζε. Είχε χάσει εργαστήρια και με άλλη μια απουσία θα έχανε την περίοδο. Ένας γιατρός μας είπε ότι είναι καλός συνδικαλιστής και δεν σπάει την επίσχεση εργασίας γιατί έχει να πληρωθεί έξι μήνες. Μας είπε επίσης ότι και αυτός έχει σπουδάσει στη Πάτρα και ότι και η Πάτρα έχει μεγάλο νοσοκομείο, μεγαλύτερο νοσοκομείο από της Θήβας και ότι θα μπορούσαν εκεί να του αφαιρέσουν τα ράμματα. Του υπενθύμισα ότι το παιδί ζει μόνο του στη Πάτρα και είναι λίγο δύσκολο να ταξιδέψει με ράμματα και να τρέχει στα νοσοκομεία.

Ο κύριος γιατρός μας είπε ότι εξυπηρετούνται μόνο περιστατικά επείγοντα γιατί κάνουν επίσχεση εργασίας. Δηλαδή η επίσχεση εργασίας (αυτό κατάλαβα εγώ),πού κάνουν οι γιατροί τιμωρεί τον πολίτη. Τέλος πάντων. Για την ιστορία τα ράμματα τα βγάλαμε στην Αλίαρτο. Στο κέντρο υγείας. Να΄ σε καλά Γιατρέ. Πάντως νοιώθω πολύ περήφανος γιατί ούτε και στη Λιβαδειά πού εμείς οι Θηβαίοι δεν χωνεύουμε έχουν αναισθησιολόγο! 1-1.

Το νοσοκομείο της Θήβας βρίσκεται στην επαρχιακή οδό για την Ριτσώνα (Χαλκίδα) . Για να το βρει με τη μία κανείς θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός. Πόσες φορές την έχω πατήσει γιατί προσπέρασα την διασταύρωση πού οδηγεί σε αυτό. Βέβαια έχουν βάλει φανάρι αλλά δεν λειτουργεί. Τη νύχτα είναι δύσκολο να εντοπίσεις με τη μία το νοσοκομείο. Στην δεύτερη απόπειρα προσέγγισης το κουβεντιάζουμε...

O άνθρωπος του μόχθου

Αντί προλόγου

Ζω κι εργάζομαι αρκετά χρόνια σ΄ αυτή τη πόλη. Όπως ίσως καταλάβατε από το πρώτο test-post αυτή η πόλη είναι η Θήβα και η Χαρούλα η μεγάλη μου αδυναμία. Μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη με τα καλά της και τα πολύ περισσότερα κακά της. Όλα αυτά τα χρόνια της διαμονής μου μ΄ έκαναν και με κάνουν να την ανέχομαι και να με ανέχεται. Αν ψάξω λίγο βαθύτερα στη ψυχή μου, ίσως και να την αγαπώ. Αυτό το ιστολόγιο είναι προσωπικό. Εκφράζει τις σκέψεις και τις απόψεις μου. Θα είναι πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους και αισιόδοξους και άλλα πού θα μας πληγώνουν. Όμως σ΄ εμάς τους «χωριάτες», όπως μας αποκαλούν οι σύγχρονοι Θηβαίοι, το μεγάλο μας απωθημένο είναι το χωριό μας. Η σελίδα θα ενεργοποιηθεί εν καιρώ.

Χαρούλα για πάντα...